Να ζεις Ελληνικά, σημαίνει να ζεις αληθινά.
Σημαίνει να ξέρεις ποιος είσαι. Τι σε κάνει δυνατό, να το ψάχνεις και να το αποκτάς. Τι στραγγίζει απ’ το νου και το σώμα σου τη Ζωή, να το αποφεύγεις, να το διώχνεις.
Σημαίνει να ξέρεις από πού έρχεσαι. Να νιώθεις στις φλέβες σου να σφυροκοπούν οι πρόγονοι το σίδερο της ύπαρξής σου. Χιλιάδες πρόγονοι να κλείνουν γύρω σου τις ασπίδες όταν οι αγέρηδες αντιμάχονται το τρυφερό δέντρο της νιότης σου,
να ανοίγουν διάπλατα την πόρτα ν’ αγναντέψεις τον ορίζοντα των ονείρων σου, να σε παρηγορούν στις θύελλες, να σε ζεσταίνουν στα κρύα, να χαίρονται μαζί σου στις φωτερές μέρες της ωριμότητάς σου. Πιασμένοι στο χορό του Αίματος και της Φυλής ο ένας με τον άλλο, να σου δίνουν το χέρι να πιαστείς στον ανήφορο της αναζήτησής σου. Γιατί πρέπει να μάθεις γιατί είσαι εδώ, αν θες να μη σε ρουφήξει το ατομικιστικό παράλογο της γέννησης και του θανάτου, του πλούτου και της ανέχειας, της αρχής και του τέλους.
Να ζεις Ελληνικά σημαίνει να καθορίσεις νωρίς στη ζωή πώς θέλεις να τη ζήσεις. Και σύμφωνα μ’ αυτό να πορευτείς, κάνοντας τις στρατηγικές σου επιλογές, μα κρατώντας πάντα ζωντανό στα μάτια σου το στόχο.
Για να ζήσεις Ελληνικά, πρέπει να μάθεις να διαλέγεις.
Το πρώτο που θα αποφασίσεις : αν θες να είσαι δούλος ή ελεύθερος.
Δούλος θα πει κυριαρχημένος και υπό- άλλους στην καθημερινότητά σου. Θα πει να αποφασίζουν άλλοι για τον τρόπο που οφείλεις να σκέφτεσαι και γι’ αυτά που πρέπει να πιστεύεις έτσι που να είσαι όμοιος με τα υπόλοιπα πρόβατα της στάνης τους. Δούλος θα πει να ψάχνεις στα έντυπα του συρμού γι’ αυτά που ως comme il faut μπουρζουάς πρέπει να φοράς, να διαβάζεις, να ακούς, να ενδιαιτάσαι, αν είναι να γίνεις δεκτός στη μάζα των γιαλαντζί cognoscenti. Δούλος θα πει να εξαρτάς από τους άλλους το πώς θα είσαι, το ποιος θα είσαι.
Είναι βέβαια αλήθεια πως στις μέρες της αυτοκρατορίας της Νέας Υόρκης και της σατραπείας των Βρυξελλών, οι δούλοι περνούν καλύτερα απ’ τους ελεύθερους. Οι υπηρεσίες τους στο καθεστώς πληρώνονται πλουσιοπάροχα, όπως αυτές ενός πιστού ευνούχου ή μιας επιτήδειας πόρνης. Διαλέγεις τι από τα δυο θα είσαι, αν θέλεις να γίνεις αρεστός «σ’ αυτούς που πρέπει».
Από την άλλη, μπορεί να αποφασίσεις να ζήσεις ελεύθερος. Αν ναι, θα ξέρεις ότι εσύ ο ελεύθερος θα βγάζεις λιγότερα από τους δούλους. Πως οι δούλοι θα κοιτούν εσένα το λεύτερο αφ’ υψηλού, με περιφρόνηση, με μια κρυφή ίσως ζήλια. Πως οι μαρμαροστρωμένες κατοικίες με γκαζόν, πισίνα και jacuzzi δε θα σε καταδεχτούν ποτέ στη χωρία των ενοίκων τους. Και πως οι βιτρίνες των ρουχάδικων και των τσαντάδικων, των αυτοκινητάδικων, των επιπλάδικων, των φαγάδικων, των υπνάδικων και των λοιπών επώνυμων αισχροκερδών εμπόρων του συρμού, θα σε βλέπουν μόνο απέξω. Αν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς και, κυρίως, χωρίς αυτά, τότε έκανες ένα βήμα προς την ελευθερία σου.
Να ζεις ελεύθερος, σημαίνει να ζεις Ελληνικά.
Ημίμετρα δεν υπάρχουν. Να ζεις κι έτσι κι αλλιώς, δε γίνεται. Τουλάχιστον όχι για πολύ, όχι αν δε θέλεις να γίνεις γελοίος ή τρελός.
Να περνάς τη ζωή με λεβεντιά, με την πλάτη όρθια, με το κεφάλι ψηλά. Με το μυαλό καθαρό και την ψυχή ατάραχη. Διαλέγοντας τις μάχες και τους εχθρούς, διαλέγοντας τις μνήμες και τους φίλους.
Ξέροντας ποιος είσαι. Ξέροντας πως είσαι Έλληνας. Ξέροντας πως είσαι Εσύ.
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 2001. Θαρρώ πως είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ.
