Οι οικονομικοί παράγοντες, η συνεργασία των οποίων καθορίζει την πορεία μιας οικονομίας, είναι τρεις: το έδαφος, η εργασία και το κεφάλαιο. Είναι φυσικό λοιπόν ότι για να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη θα πρέπει οι τρεις αυτοί παράγοντες να αναπτύσσονται παράλληλα.
Γνωρίζουμε ότι στην οικονομική ανάπτυξη το κεφάλαιο αυξάνεται. Το εργατικό δυναμικό επίσης, και άρα η εργασία, αυξάνεται γιατί πρωτίστως μειώνεται η ανεργία σε πρώτη φάση. Σε δεύτερη φάση αυξάνεται δια της υγιούς αντιμετωπίσεως του δημογραφικού προβλήματος.
Απεναντίας ο παράγων έδαφος στο υπάρχον πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικό σύστημα θεωρείται δεδομένος και έχει υποτιμηθεί. Αυτό όμως είναι μεγάλη υποκρισία διότι στην πράξη μια αμερικανική εταιρεία π.χ. που κάνει εξόρυξη πετρελαίου στην κυπριακή ΑΟΖ ενεργεί ωσάν να επεκτείνει τον παράγοντα έδαφος των ΗΠΑ στην ΑΟΖ αυτή, δηλαδή στον ζωτικό χώρο της Κύπρου. Εν προκειμένω, είτε το θέλουμε είτε όχι, επικρατεί το δίκαιο του ισχυροτέρου και κανένα «διεθνές» δίκαιο. Πρόκειται για φυσικό νόμο που πρέπει να τον σέβεται κάθε πολιτικός, γιατί πολιτική σημαίνει πρωτίστως ρεαλισμό. Θα δεχθούμε λοιπόν ότι και ο παράγων έδαφος αυξάνεται σε μια αναπτυσσόμενη οικονομία. Ένα διαφωτιστικό παράδειγμα, παρμένο από την ιστορία του ανθρωπίνου είδους, μας παρέχει ο πρωτόγονος που προσπαθεί να επεκτείνει τον ζωτικό του χώρο γύρω από τη σπηλιά του για να μπορέσει να αναπτυχθεί. Πολεμά λοιπόν για να απωθήσει τους γείτονές του και να αυξήσει έτσι τον ζωτικό του χώρο, που του χρειάζεται για το κυνήγι ή την καλλιέργεια του εδάφους αργότερα.
Αργότερα, με την συγκρότηση των πρώτων φυλετικών κοινωνιών, μπορούμε να ονομάσουμε «φυλετικό» χώρο τον γεωγραφικό χώρο στον οποίο πρωτοεντοπίζεται μία φυλή. Ονομάζουμε «ζωτικό» χώρο της φυλής τον χώρο πέριξ του φυλετικού χώρου, ο οποίος της είναι απαραίτητος για να αναπτυχθεί. Ο φυλετικός χώρος είναι λοιπόν «υποσύνολο» του ζωτικού χώρου. Ιστορικό παράδειγμα ζωτικού χώρου για το Ελληνικό Έθνος είναι ο χώρος που περιλαμβάνει ολόκληρη τη χερσόνησο του Αίμου, τη Μικρά Ασία και βεβαίως το Αιγαίο πέλαγος μεταξύ αυτών. Ορισμένοι αφελείς απορούν και ερωτούν πώς μπορεί μια φυλή να καταλάβει
τον ζωτικό της χώρο. Η απάντηση είναι προφανώς δι’ επεκτάσεως.
Αν αυτό σημαίνει πόλεμο, δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα φέρουμε αντιρρήσεις. Είμαστε Εθνικιστές και ξέρουμε πολύ καλά από την Ιστορία ότι πρωτίστως ο πόλεμος είναι που σφυρηλατεί την Ιδέα του Έθνους. Άλλωστε «πόλεμος πατήρ πάντων και βασιλεύς» κατά τον Ηράκλειτο. Επί πλέον έχουμε να παρατηρήσουμε ότι ο πόλεμος διεξάγεται από τους στρατιωτικούς, ενώ ο ζωτικός χώρος καλλιεργείται από τους αγρότες. Έτσι υπάρχει μια σχέση μεταξύ των στρατιωτικών και της αγροτιάς. Άλλωστε από τους κόλπους των αγροτών προέρχονται κυρίως οι στρατιωτικοί, όπως επίσης και οι στρατιωτικοί με την νικηφόρο έκβαση ενός πολέμου τροφοδοτούν με νέα εδάφη τους αγρότες. Η σχέση αυτή προσλαμβάνει μάλιστα μεταφυσικό χαρακτήρα συνδέοντας άρρηκτα το Αίμα (των στρατιωτών) με τη Γη (των αγροτών).
Έτσι λοιπόν οι τρείς αναφερθέντες οικονομικοί παράγοντες θα μπορούσαν να αντιστοιχηθούν στα τρία κυρίαρχα πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικά συστήματα. Συγκεκριμένα το Έδαφος (αγροτιά) υπηρετείται από τον
Εθνικισμό. Η Εργασία (εργατιά) υπηρετείται από τον Κομμουνισμό. Και το Κεφάλαιο (κεφαλαιοκράτες) υπηρετείται από τον Καπιταλισμό. Η Εθνική Ολοκλήρωση φυσικά επιτυγχάνεται με την παράλληλη και ισόρροπη ανάπτυξη αγροτών, εργατών και κεφαλαιοκρατών. Όσον αφορά την πολιτική ζωή έχουμε να παρατηρήσουμε ότι έχει παραμεληθεί η εκπροσώπηση των αγροτών και έτσι έχει προκύψει μια αφύσικη πόλωση Αριστεράς (εργατιάς) και Δεξιάς (κεφαλαιοκρατίας), σαν απόρροια κυρίως του Μαρξισμού. Είναι πλέον καιρός να γίνει πράξη η «επανάσταση» των αγροτών, που, εκπροσωπούμενοι από τους Εθνικιστές, θα φέρει την αγροτιά στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής.
