Ο Μίκης Μάντακας (Αθήνα 13/7/1952 Ρώμη 28/2/1975) ήτανε Έλληνας εθνικιστής
που δολοφονήθηκε από ακροαριστερούς
εγκληματίες στην Ιταλία. Ένα όνομα που
ηχεί άγνωστο στην Ελλάδα και θα μπορούσε
να είναι διαφορετικά,ο Μίκης όπως τον αποκαλούσανε οι φίλοι και οι συναγωνιστές
του ήτανε ένας φλογερός εθνικιστής
γεννημένος σε λάθος εποχή και αμετανόητος.
Πήγε στην Ιταλία όπου σπούδαζε ιατρική και εκεί οργανώθηκε στο εθνικιστικό κίνημα MSI,για τις ιδέες του και τις απόψεις του συγκρούστηκε στο πεζοδρόμιο και έδωσε μάχες εναντίον των ακροαριστερών σε χαλεπούς καιρούς και πάλεψε για την Ευρώπη των εθνών. βρέθηκε στην Ιταλία, αρχικά στην Μπολόνια και στη συνέχεια στη Ρώμη για να σπουδάσει ιατρική. Εκεί εντάχθηκε στο εθνικιστικό ιταλικό κόμμα MSI.
Πήγε στην Ιταλία όπου σπούδαζε ιατρική και εκεί οργανώθηκε στο εθνικιστικό κίνημα MSI,για τις ιδέες του και τις απόψεις του συγκρούστηκε στο πεζοδρόμιο και έδωσε μάχες εναντίον των ακροαριστερών σε χαλεπούς καιρούς και πάλεψε για την Ευρώπη των εθνών. βρέθηκε στην Ιταλία, αρχικά στην Μπολόνια και στη συνέχεια στη Ρώμη για να σπουδάσει ιατρική. Εκεί εντάχθηκε στο εθνικιστικό ιταλικό κόμμα MSI.
Τα χρόνια του μολυβιού
Εκείνα τα χρόνια η κατάσταση είναι ταραγμένη και στην Ιταλία. Το κράτος σε κατάσταση αποδιοργάνωσης, οι κυβερνήσεις συνεργασίας διαδέχονται η μία την άλλη και το κομμουνιστικό κόμμα φτάνει το 35%. Η δύναμη στα πεζοδρόμια όμως είναι η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, Lotta Continua, Autonomia Operaia και μικρότερες ομάδες. Όπως συμβαίνει συχνά, τα πανεπιστήμια έπαιξαν πρώτο ρόλο με τους αριστερούς και τα επεισόδια με φασίστες και αριστερούς του '68 ήταν τρομερά.
Ο ιταλικός λαός τρομοκρατημένος μένει αμέτοχος. Οι αναρχοαριστεριστές με τη σιωπηλή υποστήριξη του κομμουνιστικού κόμματος κάνουν ότι θέλουν. Η μόνη αντίσταση γίνεται από τη νεολαία του εθνικιστικού κόμματος MSI.
Η δολοφονία
Στις 16 Απρίλη του '74 εξωκοινοβουλευτικοί πυρπολούν την οικία του Γραμματέα του MSI και καίγονται ζωντανά τα δύο παιδιά του, ο Στέφανος (ετών 8) και Βιργίλιος(ετών 23) Ματέι. Ύποπτοι για την δολοφονία είναι οι Λόλο, Γκρίλο και Κλάβο. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1975 αρχίζει η δίκη των τριών αριστερών. Η αστυνομία έχει περικυκλώσει το κτίριο και οι αριστεροί οργανώνονται σε πυκνές ομάδες κρούσης. Ο αριστερός τύπος καλεί σε κινητοποιήσεις και οι διαδηλωτές αποθρασύνονται. Ο κατηγορούμενος Λόλο αποκτά ένθερμους συμπαραστάτες που φωνάζουν "Lollo libero". Έξω γίνεται ρίψη τούβλων, πετρών και μολότοφ. Οι οδομαχίες συνεχίζονται για τις 2 επόμενες μέρες.
Την τέταρτη μέρα της δίκης πραγματοποιείται συγκέντρωση διαμαρτυρίας του MSI όπου καταγγέλλεται η αδράνεια της κυβέρνησης μπροστά στα επεισόδια. Από την άλλη οι αριστεροί θεωρούν την συγκέντρωση φασιστική πρόκληση.
Από νωρίς το πρωί αρχίζουν οι συγκρούσεις μεταξύ κομουνιστών και εθνικιστών. Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής πέφτουν και πυροβολισμοί. Έξω από το δικαστήριο τραυματίζεται ένας πολίτης στη γάμπα από σφαίρα και ένας δημοσιογράφος από τούβλο. Στις 9:30 εμφανίζεται ο Λόλο με δύο καραμπινιέρους και οι συγκρούσεις ανάβουν. Στην αίθουσα εκείνη τη μέρα βρίσκονται και ο Μιχάλης με τον Γκρόπι και άλλα μέλη του κοινωνικού κινήματος. Όταν το μεσημέρι το δικαστήριο διακόπτει, οι εθνικιστές οργανώνονται για να βγουν. Συμφωνούν να συγκεντρωθούν στα τοπικά γραφεία του MSI όπου και το καταφέρνουν διαφεύγοντας με αυτοκίνητο.
Στις 13:15 μια μεγάλη ομάδα αριστερών βρίσκεται έξω από τα γραφεία του MSI. Προσπαθούν να εισβάλουν στο κτίριο και ο διάδρομος πίσω από την κεντρική είσοδο τυλίγεται στις φλόγες από τις βόμβες μολότοφ. Οι λίγοι που βρίσκονται στο κτίριο αποφασίζουν να το εγκαταλείψουν από την πλαϊνή πόρτα. Όμως γίνονται αντιληπτοί και όπως φεύγουν δέχονται καταιγιστικούς πυροβολισμούς από τους αριστερούς. Μια σφαίρα διαπερνά το κρανίο του Μιχάλη και σφηνώνεται εσωτερικά του δεξιού κροτάφου του. Χάνει τις αισθήσεις του, αλλά είναι ακόμη ζωντανός. Τον μεταφέρουν πίσω μέσα στα γραφεία και αναμένουν ενισχύσεις. Αργότερα στο χειρουργείο αφήνει την τελευταία του πνοή. Ο δολοφόνος του είναι ο Alv;aro Lojacono, μέλος των Ιταλών Κομμουνιστών και αργότερα της Ερυθρής Ταξιαρχίας. Γι' αυτό το έγκλημα καταδικάζεται το 1981 σε ποινή κάθειρξης 16 ετών.
